O książce: 2024 / Pasje wciąż kipią wokół nazwiska Nikołaja Tsiskaridze. Jego udana działalność na różnych polach wywołuje u jednych szczery szacunek i uznanie, u innych irytację i zazdrość. Czy dlatego, że dziś jest jedną z nielicznych naprawdę znaczącą osobowością w sztuce, utalentowaną i nie dającą się pogodzić z kultem hałaśliwej przeciętności „Mój teatr. Księga II” jest kontynuacją autobiografii powstałej na podstawie pamiętnika z lat 2003-2013. Po powrocie do Teatru Bolszoj po kontuzji, która niemal kosztowała go życie, musi na nowo udowodnić swoje prawo do tytułu premiera. Kierownictwo stara się spowolnić pomyślny rozwój kariery, deklarując, że „nie ma ludzi niezastąpionych”; Nie zadowala go także szybko rosnąca popularność artysty wśród szerokiej publiczności dzięki telewizji. Prawdziwą tragedią jest „rekonstrukcja” Teatru Bolszoj. Drugiego wiatru daje udział w galach gwiazd całego świata, projektach „Królowie tańca” i „Rosyjskie sezony XXI wieku”, ścisła współpraca z Teatrem Maryjskim, ponowne zaproszenie do tańca w Operze Paryskiej oraz zawód nauczyciela. Los stawia jednak nowe wyzwania. Na początku 2010 roku, podczas walki o władzę w Teatrze Bolszoj, doszło do głośnych skandalów mających na celu oczernianie i niszczenie Tsiskaridze. Jednak ich organizatorzy zostają pokonani i zostają surowo ukarani przez życie. Dramatyczna, nieprzewidywalna fabuła tej książki jest pełna szczęśliwych, jasnych wspomnień - o osiągnięciach uczniów, twórczych zwycięstwach i, co najważniejsze, o bliskich autorze osobach: Semyonova, Pestov, Petit, Zhanmer, Grigorovich , Maksimova, Plisetskaya, Khazanov, Neyolova, Obraztsova, Vishnevskaya, hrabina de Doria, Demidova, Wiener-Usmanova, Freundlich, Viktyuk, Gundareva, Allaya, Czajkowska, Fomenko i inni. Związane z nimi historie, pełne humoru i ludzkiego ciepła, uchylają kurtynę nad życiem osobistym tancerza. Książka skierowana jest do najszerszego grona odbiorców. Większość zdjęć publikowana jest po raz pierwszy.